Paşa dedem, Mustafa Kemal...

Bu sabah aldığım bir mesaj, 87 yıl öncesi ile 87 yıl sonrası kıyaslanıyordu. Nasıl başlanıp, dilim varmıyor olmasa da, nasıl sona erdiğini çok net gösteriyordu bu mesaj.. 87 yıl önce dediğimde yarınızdan fazlanız neden bahsettiğimi anlıyor olacak biliyorum.. Çünkü 87 yıldır bu milletin birlikte yaşadığı bir kavramdan söz ediyorum. Her sene bir artan ve o kadar senedir dediğimiz ama aslına bakacak olursanız, tanımaya, anlamaya çalışmadığımız bir sıra arkadaşı o bizim için.. Oysa sevmek anlamaktır, anlamaksa tanımak...

İlk cümleleri şöyle diyordu mesajın ...

"87 yıl önce onlarca farklı etnik kökenden mucizevi şekilde bir devlet kurmuştuk...

87 yıl sonra bir devletten yine mucizevi şekilde iki-üç devlet çıkarma sevdasına kapılanlarla uğraşıyoruz!"

ve şöyle son buluyordu...

"87 yıl önce geleceğimiz vardı...

87 yıl sonra yarının ne getireceğini bilemez olduk!"

Algınıza ve bilginize göre sizler de doldurabilirsiniz arada kalan satırları eminim.. Ama algınız da, bilginiz de ne olursa olsun.. Satırlar çoğaldıkça siz de benim gibi anlayacaksınız ki, evdeki hesap çarşıya hiç mi, hiç uymamış..

Bu toplumun bir devrime ayak uydurması 87 yıl sürmüş ya da ayak uydurduğunu sanması.. Yapılan devrim, devrim olarak olarak kalmış ama asla bir evrim sağlanamamış.

Belli ki 87 yıl önce yapılanlardan aslında hiç bir şey anlanmamış.. Sahnede bir sihirbazı izler gibi, heyecan ve coşkuyla alkışlanmış her şey.. Sihirbazın yaptıklarını evde denemek istemişiz ama olmamış.. Olmadığını söylemeye belki yüzümüz tutmamış, yapmışız gibi göğsümüzü gere gere biz başardık demişiz 87 yıl sadece..

Oysa evdeki hiç bir şapkadan henüz tavşan çıkmamış.. Hala bir hevesle saklanan o cumhuriyet şapkası, öylece kalakalmış evlerimizde, duvarlara astığımız ve üzerine toz kondurmadığımız, kutsal kitabımız ile birlikte..

Derken kiminin şapkası, kiminin kitabı kaybolmuş gitmiş zaman içinde.. Geriye kalanlar, geriye bırakılanla yetinmek zorunda kalmışlar o yüzden.. Kimi şapkasını, kimi kitabını, kimi ise her ikisini birden yerleştirmiş evinin başköşesine..

Bu toplum 87 yıl, 87 yıl önce atılan tohumlar kendiliğinden yeşerecek sanmış, bu toprakları kanlarıyla sulayanların, sırtlarında mermi bu toprakları arşınlayanların elde ettiği o koskoca cumhuriyet tarlası, bir daha hiç onlar gibi bakılmamış oysa.. Yeni tohumlar ekeceğimize, kendiliğinden yeşerecekleri kaptırmama sevdasında bir grup korkuluk olarak yaşamışız sadece .. Oysa ne ekmediğimiz, ne de ekip de bakmadığımız tohum büyümemiş bu tarlada.. Bir kere yeşeren o tarla, bir daha eskisi gibi ürün vermemiş kimseye..

Korkulukları ne kadar çoğaltsak da, kalanları da kargalara kaptırmamaya yetmemiş gücümüz.. Mustafa Kemal'in kovaladığı kargalar ekilen tohumları korumak için olsa da.. O tohumları ekecek bir dayınıın da lazım olduğunu hatırlamamış kimse..

87 yıl önce bağımsızlık mücadelesi verenler tam anlamıyla kan-ter içinde kalıp sulamışlar bu toprakları.. Bu dünyadan ayrılmadan önce hazırlamışlar kalanlar için her şeyi.. O kadar yorgunmuşlar ki.. Mücadeleciliklerinden, bir yorgunlukları kalmış yeni nesillere oysa...Atalarının yorgunluğundan gözünu acamayan nesiller sonunda derin bir gaflet uykusunda bulmuşlar kendilerini..

87 yıl önce sahnedeki sihirbazın yaptıkları  kadar iyiymiş ki.. Deneyip tekrar yapamayınca, ellersek bozulur telaşına kapılmış bu millet ve olduğu gibi muhafaza etmiş herşeyi.. Paşa'dan miras aldığı gibi..

Sonunda devrimlere sahip çıktığını sanmış boyle.. Onlar öyle güzel, öyle başarılı, öyle umut vadediciymiş ki, ışıltılar içinde sımsıkı korunmuşlar bozulmasınlar diye.. Öylece.. El değmeden.. Üzerine hiç bir yenilik eklenmeden.. Kimsenin de olamamışlar o yüzden.. Hakkında konuşulmadan, ellenmeden, yüreklere işlenmeden bir müzenin raflarında nöbet bekleyen nesneler gibi kalmışlar.. Evlerdeki şapkalar gibi.. Kimse o şapkanın altında bir sihirbaz olmayı denememiş bir daha..

Paşa dedemizin resimlerini duvarlardan indirmeye başladıklarında anlamış bu toplum aslında üzerine bir taş bile konmayan devrim mirasının artık tükendiğini... O ışıl ışıl devrimlerin bir ampülün ışığında matlaştığını..

Paşa dedenin mirasından öteye geçememiş Cumhuriyet yeni nesiller için bu yüzden..

Mirasyedi bir toplum yaşamış 87 yıl bu ülkede..

Ama hazıra dağ dayanmamış ne yazık ki..

Bir masalmış geçen yıllar..

Fasulye